Eind goed, al goed

Sow, wat een rare dag was dat gister zeg!
Gister ochtend was ik gewoon begonnen met werken. Nienke ging naar de huisarts op west, ze had zaterdag haar knie uit de kom gehad dus het leek haar wel het beste dat ze even naar de dokter ging. Het zag er naar uit dat haar onderbeen scheef stond en dat ze waarschijnlijk naar huis moest. Dus ik zat rond tien uur met mijn ouders in mijn pauze op skype te huilen dat ik waarschijnlijk twee weken in mijn eentje op Terschelling zou zitten. Dat zou me echt nooit lukken dacht ik. Na mijn pauze ging ik weer verder met de stallen schoonmaken en een kabel uitgraven. Om kwart over twaalf had ik weer pauze. Toen zag ik dat mijn vader had gebeld dus ik belde hem terug. Hij zei dat hij Nienke haar vader had gesproken en zij moest naar huis en naar het ziekenhuis. Dus toen dacht ik al: oh shit, daar zit ik dan straks in mn eentje. Toen zei mn vader: We vinden dat jij ook naar huis moet gaan, het voelt niet goed als je daar in je eentje zit. Aan de ene kant wilde ik heel graag naar huis, maar aan de andere kant wilde ik ook blijven. Ik wilde de stage afmaken. Ik wilde niet opgeven. Maar na een lang gesprek met papa en een gesprek met Agaath was mijn keuze gemaakt. Ik ging naar huis. 'Jullie gaan met de boot van half zeven.' zei mijn vader. 'Wanneer?' 'Vandaag.' 'Watt?! Vandaag al!!' Ik schrok best wel toen hij zei dat ik diezelfde dag nog naar huis zou gaan. Dus toen ben ik samen met Nienke naar Anne gegaan en heb ik gezegt dat ik ook naar huis zou gaan. Hij probeerde mij nog over te halen, maar mijn besluit stond vast. Dus ik ben ook niet meer aan het werk gegaan. Die kabel heeft Anne zelf uitgegraven. Ik had er ook al superlast van mijn rug gekregen. Nienke en ik waren onze spullen aan het pakken en we moesten het bed ook nog naar boven doen. Onze ouders zeiden: laat dat bed toch lekker staan. Maar wij dachten: Ja en straks mogen we niet weg. Dus na veel gehamer en getrap aan dat bed kregen we em toch uit elkaar en heb ik em met ondersteuning van Nienke naar boven gebracht. Eigenlijk best wel egoïstisch van Anne, hij wist dat Nienke bijna niet kon lopen en toch laat hij ons dat bed naar boven slepen. Echt gemeen gewoon. Maar gelukkig is het nu allemaal voorbij. Ik ben weer thuis!! ;)
Dus voorlopig zullen er ook geen nieuwe blogjes meer komen, maar in april begin ik aan een nieuwe stage, dus dan ga ik weer berichtjes schrijven ;) Tot dan!

Byebye
---------------------------------------

Sometimes I Cried, sometimes I Lied, but the most important thing is: I Survived