Days of Fun

Heehee peopleltjes!
Het is inmiddels alweer woensdag dus weer tijd voor een verhaaltje. Laten we beginnen bij afgelopen zondag. Tja, dat was een erg rustige dag. Basecamp was gesloten, maar toch was Hande hier met Ansa. Die dag hebben we binnen in het hoofdgebouw alle zomerspullen omgeruild voor winterspullen. Ze hebben zeg maar in dat gebouw twee kleine gebouwtjes met daken erop. (Ik zal wel een foto maken, zodat mijn uitleg ooit nog te begrijpen valt.) En daarop hebben we nu allemaal sneeuwschoenen, skies, sleeën enz. gezet. Dus nu ziet het er allemaal weer erg leuk en gezellig uit :)
Ook heb ik die dag nog met Ansa gewandeld omdat ze maar niet in slaap wilde vallen. Ze bleef maar huilen, dus vroeg Hande of ik even met haar wilde wandelen in de wandelwagen zodat zij verder kon met allerlei kantoorwerk enzo. Dus ik met die wandelwagen de heuvels hier opgesjouwd en er ook weer vanaf natuurlijk. Toen kwam ik ook nog een aantal mensen tegen die mij vol medelijden aankeken. Waarschijnlijk dachten ze dat ik een tienermoeder was ofzo? Gelukkig is dat niet zo, ik was gewoon met Ansa aan het wandelen omdat ze niet in slaap viel. Gelukkig viel ze tijdens het wandelen wel in slaap :)
Ook kwam er die avond weer een gast slapen in Basecamp. Voor haar moest ik dus de volgende dag weer ontbijt maken. Ik was er erg onzeker over omdat ik dacht dat ik het niet goed had gedaan enzo, (Dit was de eerste keer dat ik het helemaal alleen moest doen.) Maar het eerste wat de vrouw zei was: ‘Wauw, jij hebt er wel werk van gemaakt zeg!’ Een mooi compliment zal ik maar zeggen. Dus ik was helemaal blij :D en ik stuiterde zowat de keuken weer in. Die dag heb ik verder niet zoveel gedaan, ik ben druk bezig geweest met mijn stageverslag wat nu wel een keer lukte. Het is nog lang niet af, maar ik heb ook nog eventjes te gaan. Zal wel goed komen! Die middag kwamen ook de eigenaren en de baas van Basecamp. Daar was ik opzich best zenuwachtig voor. Ik weet niet waarom maar oké. Uiteindelijk was dat zenuwachtige gedoe nergens voor nodig. Zoals vaak blijkt achteraf. Ze waren erg aardig. Ik heb nog een heel gesprek met Keijo (de baas) gehad over hoe Basecamp tot stand is gekomen enzo. (dus veel goeie info voor mijn verslag :D) Hij lijkt me wel een aardige man, maar wel een beetje een apart iemand. Ook heeft hij mij gezegd dat ik de hele Karhunkierros écht moet gaan lopen, dus pap en mam, bereid je maar vast goed voor op 80 km wandelen!
Gister kon ik maar erg slecht uit mijn bed komen. Dat kwam er eigenlijk ook door omdat ik vreselijk slecht geslapen had. Het voelde alsof ik heel de nacht wakker had gelegen, niet erg prettig dus. Maarja er stond wel veel op het programma voor die dag. Eerst nog weer ontbijt maken voor de vrouw die in kamer 02 sliep en daarna kwam er een schoolklas die kwamen klimmen en forestfrisbeeën. En deze hele klas moest ook nog te eten hebben dus heb ik heel de ochtend in de keuken gestaan. Eerst voor het ontbijt en daarna om de zalm schoon te maken voor de zalmsoep. Dus stond ik daar op een gegeven moment te roeren met een halve meter lange lepel in een grote kokkepot van een halve meter doorsnee. Jaja, ik voelde me wel een beetje een heks op dat moment. Het was nog net geen slijmerige groene brei wat er in de pan zat maar anders. Hihi. Mam, misschien is zo’n pan iets voor jou? ;)
Nadat alle kinderen gegeten hadden, hebben we hun allemaal de kleren en andere benodigdheden voor het raften gegeven omdat ze vandaag gingen raften. Het werd meteen een les Engels voor hun, omdat ik geen Fins spreek en hun geen Nederlands. Geen zorgen, ze zijn allemaal geslaagd!
Toen de kinderen tegen een uur of twee weg waren hebben wij zelf wat zalmsoep gegeten. Meiju vroeg mij toen of ik ook wilde klimmen in de climbingtower. Maar natuurlijk wilde ik dat. Dus meteen naar het eten kreeg ik zo’n soort van harnas aan, om aan gezekerd te worden enzo en moest ik een zes meter hoge wand op klimmen. (Normaal probeer ik me mentaal voor te bereiden op zoiets omdat ik het altijd best eng vind, maarja daar had ik nu dus geen tijd voor…) Dat ging eigenlijk best wel vlot. Ik denk dat ik binnen vijf minuten boven was. Dat ging echt sneller dan ik had gedacht. Daarna was er op zes meter hoogte een parcours waarbij je je evenwicht goed moest gebruiken. Tja, en ik ben écht niet van het evenwicht ofzo… Maargoed, ik heb het gedaan. Daarna heb ik ook meteen maar eventjes het moeilijkere parcours er achter aan gedaan, wantja, ik was er nu toch. Dat zorgde er wel voor dat ik even stond te shaken op mijn benen. Maarja, ik heb het gedaan en ik heb het overleefd, ik heb mijn angst overwonnen. :) Na het klimmen hebben we alles opgeruimd en was het ook alweer vier uur. Ik ben toen met Meiju mee geweest naar de rapids waar ze vandaag overheen gingen raften. Wauw, het blijft gewoon mooi om dat wilde water te zien. En het lijkt zo lief en klein maar eigenlijk is het best groot en woest. Haha.
Daarna zijn we doorgereden naar Ruka, naar het huis waar Henri en Teddy wonen. Zij waren maandag terug gekomen van hun vakantie in Portugal. Bij hun hebben we gegeten en hun foto’s en video’s bekeken. Eerst de foto’s van Herni, wat op zich nog best normaal was, behalve dat Teddy nooit normaal op een foto stond maar goed. Daarna hebben we de foto’s van Teddy bekeken. Hmn tja, hoe zal ik het beschrijven? Lachwekkend? Dat is denk ik het beste woord. Hij probeerde namelijk allemaal leuke effecten met zijn camera te maken zodat het artistiek leek. Helaas lukte dat niet altijd en waren het meer lachwekkende foto’s en verre van artistiek. Ook waren ze op een plek bij zee geweest waar hij wel 50 (!!) foto’s had gemaakt. En alle foto’s leken op elkaar. Er leek geen eind aan te komen. Er zaten wel een heleboel mooie plaatjes tussen hoor ;). En dan had je nog de filmpjes van het klimmen. Dat was me ook weer een feest zeg. Want juist op de momenten dat het klimmen niet lukte (vooral bij Teddy) staan op film. Zo is hij een half uur bezig geweest met een rots. (Oké ik doe het hem niet na, want ik kan al helemaal niet klimmen.) Dus we hadden al het geweldige idee om een promotie filmpje te maken. “He will be your climbing guide, and you really will be better than him.” (Oké, het zal allemaal wel erg raar klinken nu, maar het was ook zo’n moment waar je eigenlijk bij geweest moest zijn…) Ik heb in ieder geval een erg gezellige avond gehad en veel gelachen. Iets wat ik wel weer eens nodig had.
Ohja trouwens, ik denk dat ik maar hier in Finland blijf wonen. Ze hebben hier namelijk DROPVETERIJS!!!! Ja serieus DROPVETERIJS! IJs met DROPVETERS erin. En gosh, wat is dat lekker zeg! Geweldig!! Dus of ze moeten het in Nederland ook verkopen, of ik blijf in Finland wonen.
Oké en dan nog even het verhaal over vandaag. Weer op tijd opgestaan omdat we om negen uur zouden beginnen vandaag. Eerst hebben we alle spullen voor het raften bij elkaar gezocht, voor de rafting groep van vanmiddag. Daarna ben ik binnen nog weer op de daken geklommen omdat er nog meer spullen bij moesten en omdat alles vast gezet moest worden met touwtjes want anders vallen de spullen met de aardbevingen naar beneden. Jaja, aardbevingen tot max. 2 op de schaal van Richter. Maargoed, het moest van de baas.
Daarna hebben we de overige zeven raftboten op de aanhanger geladen en naar het strand gebracht. Toen is Teddy nog even met de aanhanger de boom in gereden, maar goed, maakt niet uit. Veel schade was er niet. Alleen een paar takken er af. Alle raftboten liggen nu in ieder geval weer mooi netjes op het strand. Na die klus hebben we op het strand in de zon gewacht (m’n wangetjes zijn een beetje verbrand, hihi) tot de raftgroep terug kwam en hebben we alle spullen opgeruimd. En toen zat mijn dag er weer op voor vandaag. Morgen lekker vrij dus hopelijk heerlijk uitslapen, als het licht me niet weer wakker maakt. Nouja eigenlijk is het hier altijd licht. Om elf uur gaat de zon onder en dan is het alsof het bewolkt is tot een uur of drie en dan komt de zon alweer op. Dusja, écht donker is het hier al lang niet meer. Word wat als ik straks weer in Nederland ben, wat zou ik dan moeten wennen aan het donker zeg! Haha. Ik vind het wel heerlijk dat het niet donker word.
Maargoed, ik merk dat dit verhaaltje nu wel heel erg lang word dus tijd om te stoppen denk ik.
Byebye