Karhunkierros: Ristikallio - Basecamp

Heee hallotjes!
Laten we maar gewoon bij zondag beginnen, anders vertel ik straks alles door elkaar en zal niemand er meer wat van snappen. Oké, zondag ben ik rond 9 uur begonnen met het schoonmaken van kamer 1. Maandag zou er namelijk een familie komen en dan moet er natuurlijk wel een kamer schoon zijn. Toen ik daarmee klaar was, was er eigenlijk niet zo veel meer te doen. Dus ben ik maar weer even in het geweldige boek van Michelle en mij gaan schrijven. Ik had namelijk nog weer erg veel te vertellen! Het verbaast hier dan ook iedereen dat ik geen kramp in mijn hand krijg na het schrijven van zes pagina’s. Tja getrainde hand? Haha, maargoed. Rond één uur gingen de rafters weer het water op om hun examens te doen en ik mocht weer mee. Tessa en Jonna hadden de Niskakoski gekozen als examentest en Joha en Teddy de Myllykoski. Tiina kon deze dag niet meer meedoen, omdat ze ernstig last had van haar rug. Gelukkig heeft zij haar raftingguide diploma negen jaar geleden al gehaald en deed ze deze cursus als opfriscursus zeg maar. Maar alle vier de examenkandidaten hebben de praktijk en theorie gehaald dus zijn nu officieel raftingguide! Gefeliciteerd, Congratulations! Die avond heb ik niet erg veel meer gedaan, lekker op tijd gaan slapen, want ik was kapòòt! Maandag ben ik de hele dag bezig geweest met het schoonmaken van de kamers. Aan het eind van de dag was dan ook álles schoon. Gelukkig maar! Maarja, na het werk was de dag nog lang niet voorbij. Ik zou vandaag namelijk beginnen aan de Karhunkierros met Teddy. Dus om half negen zijn we door Henri, Tessa en Tiina naar het startpunt aan de weg naar Salla gereden. Dit is niet het officiële startpunt, maar anders zouden we het zekers nooit redden in twee dagen. Daar werden we goed verwelkomt door het onweer en de muggenlegers. Om negen uur zijn we begonnen aan onze eerste 10 km. Dat ging eigenlijk allemaal best soepeltjes. Niets te klagen. Het was zelfs niet meer mega warm, gewoon een aangenaam temperatuurtje. En omdat het niet meer donker word, hoefden we ook niet mega hard door te lopen. Gewoon lekker rustig stapje voor stapje op weg naar Taivalköngäs. Daar was een wildernis hut waar we onze eerste nacht hebben geslapen. In zo’n wildernis hut is meestal plek voor ongeveer 20 mensen. In deze hut sliep die nacht dan ook nog een andere familie, die met z’n allen aan het wandelen waren. Helaas zat er ook een snurker bij… Maargoed, in zo’n hut leg je gewoon je matje en je slaapzak op een soort van houtenbank en dan heb je een bed. Niet erg comfortabel, maar het was wel oké. Ik heb die nacht niet heel erg goed geslapen en werd steeds wakker. Ik dacht steeds dat het al een uur of acht was, omdat het zo licht was, terwijl het dan eigenlijk nog maar vier uur was ofzo. (Er zaten namelijk geen gordijnen in die hut.) Die ochtend zijn we rond een uur of negen opgestaan. Teddy had pap gemaakt met appel en rozijnen wat we buiten tussen de muggenlegers hebben op gegeten. Rond tien uur zijn we weer vertrokken uit de hut en zijn we verder naar het zuiden gelopen. Na ongeveer 10 km begon het ineens uit het niets keihard te regenen. Ik had in Europa nog nooit zo’n regenbui meegemaakt. Het leek wel een regenwoudregenbui. (Het was zeg maar zo’n regenbui die we in Zuid-Afrika hebben gehad op weg naar Nelspruit (dachtik) zegmaar.) We liepen dan op een gegeven moment over een brug. Onder de brug had je de Oulankajoki river en op de brug was een nieuwe rivier ontstaan. Weirdstuff, maar wel erg grappig. Gelukkig waren we toen in de buurt van het Oulanka Visitor Centre waar we toen maar even zijn gaan schuilen. Ook al waren we al helemaal doorweekt… Na deze hoosbui zijn we verder gelopen naar Kiutaköngäs. Dat is een grade 5 (ik weet het Nederlandse woord voor grade niet meer! O.o) rapid. Dat betekend dat die heel moeilijk en zwaar is. Myllykoski is namelijk grade 3 en die is al redelijk lastig. Bij de Kiutaköngäs moet je dan ook zeker niet uit de boot vallen want dan ben je je leven niet meer zeker zeg maar… Bij Kiutaköngäs hebben we geluncht. Onze lunch bestond uit noodles met champion cup-a-soup. Lijkt een rare combi, maar was erg lekker.
Het plan voor vandaag was om tot Ansakämppä te lopen en daar te overnachten maar toen we daar aankwamen was het nog maar vijf uur en hadden we nog best veel energie over. Dus toen zijn we dus nog maar 8 km verder gelopen naar Jussinkämppä. Toen we daar aankwamen was ik dan ook wel kapot. We hadden die dag dan ook rond de 26 km gelopen! Om kwart voor acht kwamen we dus aan in Jussinkämppä. Daar hebben we pasta gemaakt en als toetje hadden we gesmashte cake met selfmade dennennaalden thee. Tja, we waren de theezakjes vergeten dus dan haal je maar wat uit de natuur (wat hier overigens allemaal gewoon mag!) En serieus, die thee zou je echt eens moeten proberen. Gewoon de jonge uitlopers van een dennenboom met korte naalden plukken en die dan in het water doen en koken. Delicious! Deze jonge uitlopers kan je trouwens ook gewoon eten, schijnt vol vitamietjes te zitten. (Dat eten is niet echt een aanrader…) Na het eten zijn we vrijwel meteen gaan slapen, rond een uur of tien was dat denk ik ongeveer. Moest ook wel, want ik was kapot. En voor vandaag was er nog 16 km te gaan, dus mijn voetjes hadden de rust ook wel nodig.
Die nacht heb ik beter geslapen dan de nacht ervoor, er was dan ook geen snurker deze keer. :)
Rond kwart voor negen werd ik wakker. Eerst had ik mijn korte broek nog aan maar toen we buiten zaten te ontbijten merkte ik dat het toch best wel koud was, dus toch maar mijn warme trainingsbroek aan gedaan. Tijdens het ontbijt begon het ook nog ineens te regenen… (Ja het is gedaan hier met dat mooie weer, misschien had ik mijn grap gewoon niet moeten vertellen?) Na het ontbijt hebben we alle spullen weer bij elkaar gepakt en zijn we weer begonnen met lopen. Rond half één waren we bij de Kitkajoki river. Hier hebben we onze waterflessen weer gevuld. (Bij de hut was ook wel een meer, maar dat water kon je beter niet drinken.) Gelukkig heeft het tijdens onze wandeling vandaag niet meer geregend. Het was trouwens wel een heel mooi pad vandaag, soms langs de rivier dat je je moest vasthouden aan de bomen om er niet in te vallen. (Een beetje Monachil of Slowakije-wandeling stijl.) Ook heb ik vandaag mijn eerste rendier op de foto gekregen! Zelfs een paar rendieren met baby’s! De foto’s volgen nog ;) Vandaag hebben we redelijk hard doorgestapt. Al erg snel zaten we op de bekende route van de kleine bear trail. Dit keer liepen we die route in tegenovergestelde richting zeg maar en moesten we de lange staircase op, in plaats van af. Het bord bovenaan de trap zegt dat het 252 treden zijn die je hebt beklommen, maar wij hebben ze nageteld en het bord LIEGT! Het zijn er zo’n 50 meer, namelijk 309! Stom bord, als je zegt hoeveel treden het zijn, zeg het dan goed. Waarschijnlijk waren de makers van dat bord te lui om alle treden te tellen en vonden ze 252 een erg mooi getal… Misschien moet ik ze maar eens een brief sturen, moet ik wel eerst beter Fins gaan leren. Ik heb trouwens vandaag geprobeerd Teddy Nederlands te leren, maar dat valt nog niet mee. Elk Nederlands woord (en dan vooral de woorden met de ‘g’) die hij probeerde te zeggen klinken zo grappig als hij dat zegt. Ik heb dubbel gelegen van het lachen.
Om kwart over drie waren we terug in Basecamp en hadden we er in totaal 50 km op zitten in minder dan 48 uur! Dat is best veel bedenk ik me nu zo net. 50 Km zonder blaren, dat vind ik nog best knap van mijzelf, en dan ook nog eens te bedenken dat mijn voeten gister aan het zwemmen waren in mijn schoenen door de stortbui. Mijn voeten zijn nu dan ook écht kapot. In Basecamp ben ik dan ook maar meteen onder de douche gesprongen. Ik stonk namelijk ongeveer naar een combi van natte hond en zweet. Jaja, niet echt een geweldige geur voor een parfumlijn ofzo. Om vijf uur hebben Teddy en ik het laatste eten opgemaakt als een soort van late lunch. Het was never-ending-noodles met cup-a-soup en worstjes geworden en van de appels, rozijnen en zoute pinda’s hadden we een salade gemaakt. Jaja, weer allemaal rare combi’s maar eigenlijk is dat best grappig en ook best lekker. Dus Mama, bereid je maar voor, ik heb hier geweldige dingen geleert voor in de keuken. Laten we thuis maar beginnen met de zalm ;) Over minder dan twee weken zijn jullie alweer hier, dan zijn we waarschijnlijk bezig met de Beartrail? Leuk leuk, ik kijk er naar uit!
Ik heb nu dan wel geen tijd om uit te rusten gehad, maar ik denk dat ik dat hier zowiezo niet kan. Moet straks in Nederland maar weer. Ik geniet in ieder geval van élk moment dat ik hier mee maak. Ook al is het weer nu wat minder. Ik heb dus toch te veel mooi weer opgestuurd naar Nederland :( Domme ik! Sturen jullie weer wat terug? :$
Maargoed, het zal wel weer beter worden. I hope so.
Dit was mijn update-verhaaltje wel weer voor nu, de foto’s volgen nog!
Byebye!!!